Co-incident 9

Die zomer zouden we voor het eerst naar Scandinavië, een VW-busje was al gekocht. Eddie hoefde alleen nog maar te slagen voor zijn rijbewijs en dan konden we beginnen aan ons eerste grote, buitenlandse avontuur. Ben en Hans waren ons voorgegaan en nu zouden zij als gids fungeren. En ja, toen werd het niets met dat rijbewijs, dus voeren we per boot van IJmuiden naar Kristiansand, als backpackers, hoewel dat toen nog niet zo heette.
Juli 1971 zetten we voor de eerste keer voet aan wal in Noorwegen. Ben en Hans wisten een prachtig kampeerplekje voor de eerste dagen. We moesten met de bus en bestelden kaartjes naar ‘Hoofach’. Pas toen we op de kaart een plaatsje aanwezen waar ‘Høvåg’ bijstond, begreep de chauffeur waar hij ons eruit moest laten.

Een foto van dit paradijsje hangt al ruim veertig jaar op onze werkkamer als symbool voor schoonheid en vrijheid: beenbreekvelden, een kristalhelder meertje, een eland op het pad en de kust vlakbij. Geen mens die kwam vragen wat we daar deden of die ons wegstuurde. Het gevoel van toen kan ik zó weer ophalen.

Dit jaar besloten we een nieuw bed aan te schaffen, goede nachtrust is tenslotte onontbeerlijk voor oudere mensen. We gingen op onderzoek uit in het grote Zweedse warenhuis en we besloten te gaan voor de matras ‘Høvåg’. Nog maar kort geleden is Ikea namelijk begonnen om haar producten ook Noorse plaatsnamen te geven. Omdat we inmiddels weten hoe je in Scandinavië meteen komt waar je wezen wilt, vroegen wij dus naar ‘Heuwoog’ (met de g als in good). Dat kenden ze niet. Pas toen we in de winkel aanwezen wat we wilden, begrepen ze ons: “Ooh, Hoofach!” zegt de mevrouw.
- - -
Het onderstel van het bed heet ‘Engerdal’. Dat is de naam van de plaats waar we in de jaren tachtig door een aardige juffrouw in een huisje op het dorpsplein werden doorverbonden als we naar Femund Canoe Camp belden!