Mindfulness predikt leven in het moment. Hoeveel ik ook heb aan de dagelijkse oefeningen, leven in het moment kan niet. Het moment is minder dan een seconde, een vingerknip tussen verleden en toekomst, letterlijk een ogenblik. Leven in het nu is onmogelijk, want het nu is al voorbij als je het woord hebt uitgesproken. Ik word steeds een beetje obstinaat als ik dat hoor: 'Leef in het nu.'
Ik leef met mijn benen geworteld in het verleden en mijn hoofd in de toekomst. Met de historie als steun in de rug en de blik op wat nog komen gaat. Of zoals sommige volkeren zeggen: met zicht op het verleden en achter mij dat wat nog komen moet. Daartussenin bevind ik mij. Maar of dat 'nu' is, het 'moment'?
Voor mij bestaat leven uit genieten van herinneringen, ervan leren. En uit plannen maken, er naar toeleven. Doe ik dat dan in het 'nu'? Ik kan al minutenlang niet-denken. Is dat het 'nu'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten